|
О Варшава – мой летні ўспамін!..
|
|
Зімовы роздум пра лета ў варшаўскіх Лазенках
|
О Варшава – мой летні ўспамін!..
О каханая мною Варшава,
забіраеш ты сум мой па ім!..
Наўзамен толькі ciastko ды kawa...
I віно, дзе сьвятло, мне відно!..
I чутно праз Sluchawku Milosci,
як клякоча, чарнеючы, дно,
як шыпіць, запрашаючы ў госьці...
Ты ня з тою, дый я ня з тым,
мой zmeczony мілосьцю вучоны!..
Морак змораны і змлелы дым
наплываюць, плывуць пад адхоны...
Таньчыць лебедзь у цёплай вадзе,
падагрэтай удзень прамянямі,
у смарагдастаўковай хадзе
хвалю хваля ганяе-мяняе.
Ты ня з тою, дый я ня з тым:
так, я зь Менскам, а ты з Варшавай...
I абрусам сьцяжын залатым
поўні ўсьмешка ляжыць ласкава,
быццам шчылінка ў той іншасьвет
на люстэрках зачараваных,
запрашаючы нас на балет
птахаў-лебедзяў, нам спасланых.
Пан Міцкевіч праз скруху гадоў
па-над хмарай духмянага саду
табе шэпча таемна «Дзядоў».
Ня Тувім, не Галчыньскі – сам Адам!..
I ў лагодзе сьляпой мілаты,
бы ў пачуцьцях сьляпых і цудоўных,
называць, як і брата, на ты
я гатова цябе нераптоўна.
Я здалёк прычакала цябе –
з самай звышнасьці першапрасловаў
калі самасьць пусьціла ў сябе!..
Заняло мне гучаньне прамоваў!..
Заняло цішынёй і душой,
каб напоўніцу Дух мой напоўніць
не сьвятарнаю верай чужой,
а табой, каб табою і помніць!
Целы, целы... Кахаем мы іх,
бо ў тых целах мяжуюцца душы.
А твая – не злачынца, ня мніх,
і тваю я кахаць мушу, мушу...
Ты вярнуўся з пальшчызны дамоў –
я хацела, каб зноў ты вярнуўся
ад паненак і пекных паноў,
каб мяне зь Беларусяй крануўся.
Ні батлейка, ані Бэтлеем –
як было дашкалёнкам! – ня цешаць.
«Powiedz mi, jak mnie kochasz... Wiec?.. Wiem».
ды сабакі ж, як людзі, – ўсе брэшуць!..
Ты ж адзін ды шчырэйшы за ўсіх.
Роўнасьць – роўным, адданасьць – адданым.
Як уздых, узьляцеў маладзік
па-над ложкам, дзе час спаў з каханым,
зь лебядзінай яго сівізной,
зь яго ўсьмешкай – на зайздрасьць Арфею!..
Кветка ў голаў пакладзена мной –
да сівінаў пасуе лілея!..
Ты сказаў што жыцьцё аддасі
за цудоўнае наша каханьне.
Што заўгодна бяры – не прасі:
я ад сонцаў твая, ад зьмярканьняў...
Падуладны зімы хараству,
сьнег калядны злавіўшы ў далоні,
ты прамовіш Хрыстову Раству:
«Беларускае ў польскім ня тоне!..»
25.XII.2003.
|
|
